Persepolis (2007)

Ξεκινάω λέγοντας ότι ελπίζω αυτή η υπέροχη ταινία να βγει κανονικά στις αίθουσες για να μπορούν όλοι όσοι αγαπούν το σινεμά να την απολαύσουν (όπως πρέπει ρε καναπεδο-dvdο-internetάκιδες).

Πεπεισμένος ότι δε θα έβρισκα εισιτήριο για ένα από τα ganian του 13^ου Φεστιβάλ της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας, δεν το έβαλα καν στο αρχικό μου πρόγραμμα, αλλά οι θεότητες του κινηματογράφου, για καλή μου τύχη, είχαν ήδη ορίσει αλλιώς τη μοίρα μου. Έτσι, μία σειρά συμπτώσεων με οδήγησε χτες στις οκτώ το βραδάκι στη θέση Σ20 του κατάμεστου cine Δαναός, όπου και ξεκίνησε η φετινή μου πορεία μέσα στην πρωτευουσιάνικη γιορτή του σινεμά!

Όντας πολιτιστικά ημι-αμόρφωτος (γεγονός που φαίνεται και από τις ηλίθιες λέξεις που συνηθίζω να πλάθω για τα posts μου), οι μοναδικές πληροφορίες που είχα για την ταινία ήταν ότι πρόκειται περί ενός βιογραφικού (ας πούμε) κινουμένου σχεδίου βασισμένο σε ένα comic από κάποια Ιρανή. Για κάποιο περίεργο λόγω, περίμενα να δω καμία avantgardίλα που θα ισορροπούσε στην κλωστή που χωρίζει το ‘ανιαρό δήθεν’ από τη ‘μεγαλοφυΐα’. Χμμμ…

Κατά τη διάρκεια των 90+ λεπτών που διήρκησε το film, είμαι σίγουρος ότι στο πρόσωπό μου είχα ζωγραφισμένη μία έκφραση, παρόμοια με εκείνη ενός παιδιού που αφιερώνει όλη του την προσοχή και τον θαυμασμό σε κάτι που αντικρίζει για πρώτη φορά! Η Marjane Satrapi, δημιουργός του comic και σκηνοθέτης (μαζί με τον Vincent Paronnaud) έχει πλέξει μία πανέμορφη ιστορία! Το story σε γενικές γραμμές επικεντρώνεται στην πορεία της μικρής Marjane μέσα από τις θυελλώδεις κοινωνικοπολιτικές αλλαγές που σημάδεψαν το Ιράν τις προηγούμενες δεκαετίες. Η παιδικότητα και η ενηλικίωση μέσα από τον πόλεμο, την επανάσταση, την θρησκευτική καταπίεση, η αυτοεξορία και ο ανεπιτυχής επαναπατρισμός αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της ταινίας. Δε μένουμε όμως μόνο εκεί…

Ένα στοιχείο που με ενθουσίασε πραγματικά στην ταινία ήταν η (για το προσωπικό μου γούστο) πανέμορφη αισθητική των κατά τα άλλα ‘απλών’ σκίτσων, που αποκαλύπτουν για άλλη μια φορά το μεγαλείο της pop κουλτούρας. Αυτό που πραγματικά όμως με έκανε να τη λατρέψω πριν καλά καλά τελειώσει, ήταν το γεγονός ότι ενώ μια τόσο δραματική ιστορία μπορεί να αποδοθεί, όπως εκατοντάδες άλλες παρόμοιες, με δακρύβρεχτο τρόπο, αυτό δεν έγινε!!! Η ταινία δεν ξεχνάει ότι είναι ‘comic’ και ένα μείγμα από έξυπνα cartoonίστικα gags και πνευματώδεις διαλόγους φροντίζει να χαράσσει τη χρυσή τομή και να τηρεί τις τέλειες αναλογίες δράματος και χιούμορ.

Any way…πολλές χαζομάρες έγραψα πάλι….Το νου σας στο πρόγραμμα των κινηματογράφων!!!!