Sigur Ros: Heima (2007)

Αν και αυτό το post είναι καταδικασμένο να αποτύχει, δεν μπορούσα να αντισταθώ στον πειρασμό να γράψω μερικές λέξεις για αυτό το documentary. Γιατί αποτυχία; Γιατί πειρασμός; Απλά γιατί το Heima του Dean DeBlois είναι τόσο όμορφο που ούτε οι λέξεις μου είναι ικανές για να το μεταδώσουν, ούτε μπορώ να πορευθώ με την ιδέα ότι δε συνέβαλα, έστω και στο ελάχιστο, στο να δει έστω και ένας άνθρωπος ακόμα αυτό το καταπληκτικό οδοιπορικό.

Το θέμα του ντοκιμαντέρ, είναι η περιοδεία του Ισλανδικού post-rock (για εσάς που σε όλα πρέπει να βάζετε μία ταμπέλα) συγκροτήματος Sigur Ros, στην ιδιαίτερη πατρίδα τους, για μία σειρά από ‘ανεπίσημες’ συναυλίες για τους κατοίκους ακόμα και του πιο μικρού χωριού της χώρας.

-Sigur ποιος;;; Πολύ βαρετό ακούγεται…

-Και πολύ avant-guardia βρε παιδί μου!!! Αυτή η αγέλαστη πρωτοπορία θα μας φάει!

Προσπερνάω την παραπάνω παρέμβαση και συνεχίζω. Σε ένα πρώτο gestal, το ντοκιμαντέρ μας φέρνει πιο κοντά στον κόσμο του συγκροτήματος και στη φιλοσοφία του γύρω από τη μουσική και τη ζωή του. Το εικαστικό του μέρος, παντρεύει εξαιρετικά πλάνα από τα στοιχεία της Ισλανδικής φύσης και ξανθά ξωτικόμορφα πρόσωπα, με την ιδιαίτερη, απόκοσμα μελαγχολική μουσική των Sigur Ros. Σε ένα δεύτερο όμως; Όπως μερικοί από εσάς μπορεί να φαντάζεστε, το αποτέλεσμα αυτού του γάμου είναι εκπληκτικό! Το νερό, η φωνή, τα γαλανά μάτια, η πέτρα, το τσέλο, οι κόκκινοι χαρταετοί, συνθέτουν το όνειρο της ψυχρής, της διάφανης της απόλυτης ομορφιάς!

-Καλά κατάλαβα…τοπία και μουσικούλες…

-Κουλτουριάρικες μ…κίες μωρέ. Ου μπλέξεις!

Τέλος πάντων…Ένα στοιχείο που μου έκανε τρομερή εντύπωση σε αυτό το ντοκιμαντέρ, πέρα από την εξαιρετική σκηνοθεσία και την αισθητική που ομολογουμένος με κατέβαλε, έρχεται σε αντίθεση με όσα η σύνθεση της εικόνας και του ήχου φανερώνει. Αυτό το στοιχείο είναι ο παράγοντας ‘άνθρωπος’ σε όλα τα επίπεδα αυτής της πορείας της μπάντας στην Ισλανδική επαρχεία. Μία λογική (;) υπόθεση που μπορεί να κάνει κάποιος που έχει έρθει σε επαφή με την πρωτοποριακή μουσική αυτού του σχήματος είναι ότι αυτές οι τόσο ‘εγκεφαλικές’ του συνθέσεις προέρχονται από ανθρώπους, ας πούμε, ‘ξεχωριστούς’ ή ακόμα και ‘απρόσιτους’ και όπως είναι επόμενο, απευθύνονται σε κόσμο που δεν είναι και πολύ στα καλά του. Ας μην κρύβουμε πόσο ‘κρύους’ (για κάποιο περίεργο λόγο) θεωρούμε τους βόρειους εμείς οι ‘μεσογειακοί’ τύποι. Any way…αυτό που πραγματικά βγήκε προς τα έξω από αυτήν την ταινία, είναι εντελώς αντίθετο προς αυτές τις στερεότυπες εντυπώσεις. Η θέρμη με την οποία τα μέλη του συγκροτήματος, και οι συνεργάτες μιλούσαν για αυτήν την προσπάθεια, καθώς και η ανταπόκριση του κόσμου στο κάλεσμά τους (από πιτσιρίκια μέχρι παππούδες) ήταν φοβερά ανθρώπινη. Είναι πάντα συγκινητικό να βλέπεις το μαγικό αυτό χάρισμα που έχει η τέχνη να ενώνει τον κόσμο!!!

ΥΓ. Από τα λόγια του σκηνοθέτη του ντοκιμαντέρ και του παραγωγού του συγκροτήματος που ήταν παρόντες στην προβολή, κατάλαβα ότι υπήρξα μέρος μία μικρής χούφτας ανθρώπων που είχαν την τιμή να είναι οι πρώτοι που βλέπουν την ταινία αυτή στις αίθουσες του κινηματογράφου…παγκοσμίως!!! Αν κατάλαβα καλά επίσης, το ντοκιμαντέρ θα βγει στην αγορά σε dvd τον Νοέμβριο, συνεπώς δε θα έχουν πολλοί την ευκαιρία να το απολαύσουν στο cinema. Δυστυχώς μερικοί ‘cinefil’ δεν μπόρεσαν να εκτιμήσουν αυτήν την ξεχωριστή εμπειρία, και δεν κατάφεραν να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό για τη μιάμιση ώρα που διήρκησε το ντοκιμαντέρ. Κρίμα…