Paranoid Park (2007)

‘Πολύ κρύο ρε π%#&τη μου. Πού πας ρε κακομοίρη με το μπλουζάκι και το σακάκι μέσα στα μεσάνυχτα να περπατήσεις στην Αθήνα. Ρε μπας και έπρεπε να αράξω σπίτι να δω το clerks για χιλιοστή φορά στο χαζοκούτι;’

Κοιτώντας προς τα πάνω καθώς κατηφόριζα προς το ‘Μικρόκοσμο’ μαζί με το ζεύγος, μπορούσα να δω το συννεφάκι με αυτές μου τις σκέψεις να κρυσταλλώνεται μέσα στην παγωνιά της Παρασκευής…ευτυχώς δεν την ‘άρπαξα’ και γλύτωσα τον πυρετό το Σαββατόβραδο!

Καλά καλά…έχετε ήδη ξενερώσει με το άθλιο humor μου γι’αυτό περνάω στο κυρίως.

Το Paranoid Park του Gus Van Sant λίγο έλλειψε να γίνει άλλο ένα εργάκι που δεν πρόλαβα να δω στο cinema αλλά ευτυχώς ήρθαν αλλιώς τα πράγματα και κατάφερα να απολαύσω όπως πρέπει (όπως συνηθίζω να λέω) μία εξαιρετική, κατά την ταπεινή μου άποψη, ταινία.

Αυτή η ταινία, όπως και πολλές άλλες που κάποιος κακοήθης θα έντασσε στην κατηγορία ‘καλλιτεχνικός κινηματογράφος’, δε βασίζεται πολύ στην πολυπλοκότητα του σεναρίου. Με λίγα λόγια, το σενάριο επικεντρώνεται απλά σε μία άτυχη στιγμή ενός πιτσιρικά που μαζί με το skateboard του βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή και κατέληξε μπλεγμένος σε ένα φρικτό ατύχημα. Ουσιαστικά λοιπόν, το σενάριο δεν είναι η εξιστόρηση ενός περιστατικού αλλά η απεικόνιση της ψυχολογίας και της εσωτερικής πάλης ενός εφήβου που καλείται να αντιμετωπίσει το διαζύγιο των γωνιών του, τη σχέση του με το αντίθετο φύλο, τη θέση του ως πρότυπο στα μάτια του μικρού του αδερφού και ένα θάνατο.

Όλα τα παραπάνω ‘φιλοτεχνούνται’ πάνω στη βάση της skate κουλτούρας και μέσα σε ένα γοητευτικό πλέγμα εξαιρετικής σκηνοθεσίας που ‘παίζει’ με αστικές εικόνες και πλάνα επικεντρωμένα στον (απροσδόκητα καλό) πρωταγωνιστή. Όσον αφορά το soundtrack, δε μπορώ να εκφέρω αντικειμενική-και καλά-άποψη. Η παρουσία και μόνο του Elliot Smith μου είναι αρκετή!

…sorry αλλά έχω κι εγώ τα κολλήματά μου…

Sigur Ros: Heima (2007)

Αν και αυτό το post είναι καταδικασμένο να αποτύχει, δεν μπορούσα να αντισταθώ στον πειρασμό να γράψω μερικές λέξεις για αυτό το documentary. Γιατί αποτυχία; Γιατί πειρασμός; Απλά γιατί το Heima του Dean DeBlois είναι τόσο όμορφο που ούτε οι λέξεις μου είναι ικανές για να το μεταδώσουν, ούτε μπορώ να πορευθώ με την ιδέα ότι δε συνέβαλα, έστω και στο ελάχιστο, στο να δει έστω και ένας άνθρωπος ακόμα αυτό το καταπληκτικό οδοιπορικό.

Το θέμα του ντοκιμαντέρ, είναι η περιοδεία του Ισλανδικού post-rock (για εσάς που σε όλα πρέπει να βάζετε μία ταμπέλα) συγκροτήματος Sigur Ros, στην ιδιαίτερη πατρίδα τους, για μία σειρά από ‘ανεπίσημες’ συναυλίες για τους κατοίκους ακόμα και του πιο μικρού χωριού της χώρας.

-Sigur ποιος;;; Πολύ βαρετό ακούγεται…

-Και πολύ avant-guardia βρε παιδί μου!!! Αυτή η αγέλαστη πρωτοπορία θα μας φάει!

Προσπερνάω την παραπάνω παρέμβαση και συνεχίζω. Σε ένα πρώτο gestal, το ντοκιμαντέρ μας φέρνει πιο κοντά στον κόσμο του συγκροτήματος και στη φιλοσοφία του γύρω από τη μουσική και τη ζωή του. Το εικαστικό του μέρος, παντρεύει εξαιρετικά πλάνα από τα στοιχεία της Ισλανδικής φύσης και ξανθά ξωτικόμορφα πρόσωπα, με την ιδιαίτερη, απόκοσμα μελαγχολική μουσική των Sigur Ros. Σε ένα δεύτερο όμως; Όπως μερικοί από εσάς μπορεί να φαντάζεστε, το αποτέλεσμα αυτού του γάμου είναι εκπληκτικό! Το νερό, η φωνή, τα γαλανά μάτια, η πέτρα, το τσέλο, οι κόκκινοι χαρταετοί, συνθέτουν το όνειρο της ψυχρής, της διάφανης της απόλυτης ομορφιάς!

-Καλά κατάλαβα…τοπία και μουσικούλες…

-Κουλτουριάρικες μ…κίες μωρέ. Ου μπλέξεις!

Τέλος πάντων…Ένα στοιχείο που μου έκανε τρομερή εντύπωση σε αυτό το ντοκιμαντέρ, πέρα από την εξαιρετική σκηνοθεσία και την αισθητική που ομολογουμένος με κατέβαλε, έρχεται σε αντίθεση με όσα η σύνθεση της εικόνας και του ήχου φανερώνει. Αυτό το στοιχείο είναι ο παράγοντας ‘άνθρωπος’ σε όλα τα επίπεδα αυτής της πορείας της μπάντας στην Ισλανδική επαρχεία. Μία λογική (;) υπόθεση που μπορεί να κάνει κάποιος που έχει έρθει σε επαφή με την πρωτοποριακή μουσική αυτού του σχήματος είναι ότι αυτές οι τόσο ‘εγκεφαλικές’ του συνθέσεις προέρχονται από ανθρώπους, ας πούμε, ‘ξεχωριστούς’ ή ακόμα και ‘απρόσιτους’ και όπως είναι επόμενο, απευθύνονται σε κόσμο που δεν είναι και πολύ στα καλά του. Ας μην κρύβουμε πόσο ‘κρύους’ (για κάποιο περίεργο λόγο) θεωρούμε τους βόρειους εμείς οι ‘μεσογειακοί’ τύποι. Any way…αυτό που πραγματικά βγήκε προς τα έξω από αυτήν την ταινία, είναι εντελώς αντίθετο προς αυτές τις στερεότυπες εντυπώσεις. Η θέρμη με την οποία τα μέλη του συγκροτήματος, και οι συνεργάτες μιλούσαν για αυτήν την προσπάθεια, καθώς και η ανταπόκριση του κόσμου στο κάλεσμά τους (από πιτσιρίκια μέχρι παππούδες) ήταν φοβερά ανθρώπινη. Είναι πάντα συγκινητικό να βλέπεις το μαγικό αυτό χάρισμα που έχει η τέχνη να ενώνει τον κόσμο!!!

ΥΓ. Από τα λόγια του σκηνοθέτη του ντοκιμαντέρ και του παραγωγού του συγκροτήματος που ήταν παρόντες στην προβολή, κατάλαβα ότι υπήρξα μέρος μία μικρής χούφτας ανθρώπων που είχαν την τιμή να είναι οι πρώτοι που βλέπουν την ταινία αυτή στις αίθουσες του κινηματογράφου…παγκοσμίως!!! Αν κατάλαβα καλά επίσης, το ντοκιμαντέρ θα βγει στην αγορά σε dvd τον Νοέμβριο, συνεπώς δε θα έχουν πολλοί την ευκαιρία να το απολαύσουν στο cinema. Δυστυχώς μερικοί ‘cinefil’ δεν μπόρεσαν να εκτιμήσουν αυτήν την ξεχωριστή εμπειρία, και δεν κατάφεραν να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό για τη μιάμιση ώρα που διήρκησε το ντοκιμαντέρ. Κρίμα…

Persepolis (2007)

Ξεκινάω λέγοντας ότι ελπίζω αυτή η υπέροχη ταινία να βγει κανονικά στις αίθουσες για να μπορούν όλοι όσοι αγαπούν το σινεμά να την απολαύσουν (όπως πρέπει ρε καναπεδο-dvdο-internetάκιδες).

Πεπεισμένος ότι δε θα έβρισκα εισιτήριο για ένα από τα ganian του 13^ου Φεστιβάλ της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας, δεν το έβαλα καν στο αρχικό μου πρόγραμμα, αλλά οι θεότητες του κινηματογράφου, για καλή μου τύχη, είχαν ήδη ορίσει αλλιώς τη μοίρα μου. Έτσι, μία σειρά συμπτώσεων με οδήγησε χτες στις οκτώ το βραδάκι στη θέση Σ20 του κατάμεστου cine Δαναός, όπου και ξεκίνησε η φετινή μου πορεία μέσα στην πρωτευουσιάνικη γιορτή του σινεμά!

Όντας πολιτιστικά ημι-αμόρφωτος (γεγονός που φαίνεται και από τις ηλίθιες λέξεις που συνηθίζω να πλάθω για τα posts μου), οι μοναδικές πληροφορίες που είχα για την ταινία ήταν ότι πρόκειται περί ενός βιογραφικού (ας πούμε) κινουμένου σχεδίου βασισμένο σε ένα comic από κάποια Ιρανή. Για κάποιο περίεργο λόγω, περίμενα να δω καμία avantgardίλα που θα ισορροπούσε στην κλωστή που χωρίζει το ‘ανιαρό δήθεν’ από τη ‘μεγαλοφυΐα’. Χμμμ…

Κατά τη διάρκεια των 90+ λεπτών που διήρκησε το film, είμαι σίγουρος ότι στο πρόσωπό μου είχα ζωγραφισμένη μία έκφραση, παρόμοια με εκείνη ενός παιδιού που αφιερώνει όλη του την προσοχή και τον θαυμασμό σε κάτι που αντικρίζει για πρώτη φορά! Η Marjane Satrapi, δημιουργός του comic και σκηνοθέτης (μαζί με τον Vincent Paronnaud) έχει πλέξει μία πανέμορφη ιστορία! Το story σε γενικές γραμμές επικεντρώνεται στην πορεία της μικρής Marjane μέσα από τις θυελλώδεις κοινωνικοπολιτικές αλλαγές που σημάδεψαν το Ιράν τις προηγούμενες δεκαετίες. Η παιδικότητα και η ενηλικίωση μέσα από τον πόλεμο, την επανάσταση, την θρησκευτική καταπίεση, η αυτοεξορία και ο ανεπιτυχής επαναπατρισμός αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της ταινίας. Δε μένουμε όμως μόνο εκεί…

Ένα στοιχείο που με ενθουσίασε πραγματικά στην ταινία ήταν η (για το προσωπικό μου γούστο) πανέμορφη αισθητική των κατά τα άλλα ‘απλών’ σκίτσων, που αποκαλύπτουν για άλλη μια φορά το μεγαλείο της pop κουλτούρας. Αυτό που πραγματικά όμως με έκανε να τη λατρέψω πριν καλά καλά τελειώσει, ήταν το γεγονός ότι ενώ μια τόσο δραματική ιστορία μπορεί να αποδοθεί, όπως εκατοντάδες άλλες παρόμοιες, με δακρύβρεχτο τρόπο, αυτό δεν έγινε!!! Η ταινία δεν ξεχνάει ότι είναι ‘comic’ και ένα μείγμα από έξυπνα cartoonίστικα gags και πνευματώδεις διαλόγους φροντίζει να χαράσσει τη χρυσή τομή και να τηρεί τις τέλειες αναλογίες δράματος και χιούμορ.

Any way…πολλές χαζομάρες έγραψα πάλι….Το νου σας στο πρόγραμμα των κινηματογράφων!!!!

The Royal Tenenbaums (2001)

Ξέρω, ξέρω. Θα μου την πέσετε τώρα όλοι εσείς οι δήθεν cinephiles σε φάση “ποιος νομίζεις ότι είσαι” και “εσένα περιμέναμε να δούμε τους Tenenbaums” και τέτοια. Κουφάλες πόσοι από εσάς έχετε δει το Rushmore, το Life Aquatic with Steve Zissou και το The Squid and the Whale (στα οποία είναι σκηνοθέτης ή παραγωγός ο Wes Anderson)? Ούτε οι μισοί από εσάς που μου το παίζετε εξυπνάκηδες και με κράζετε. Τέλος πάντων, δίνω τόπο στην οργή γιατί θέλω να έχω ωραία διάθεση όταν γράφω για μία από τις αγαπημένες μου ταινίες.

Επειδή ένα video διάρκειας 1.50’ στο sidebar του blog δε μου φτάνει για να τιμήσω αυτήν την υπέροχη ταινία, αποφάσισα (αν και είναι έξω από τις αρχές μου) να γράψω και ένα post. Όχι πως θα το διαβάσει ποτέ κανένας, αλλά δε βαριέσαι…Any way, ξεκινάω:

Το story πάνω κάτω

Τα πράγματα είναι απλά. Μία οικογένεια από “μεγαλοφυΐες” σε φάση παρακμής και διάλυσης. Αυτό σας αρκεί…αχόρταγοι.

Γιατί αυτή η ταινία είναι ωραία

Εντάξει, τα κλασικά, ωραία σκηνοθεσία, έξυπνοι διάλογοι φανταστικές ερμηνείες (ήταν όντως όλοι απολαυστικοί) κλπ. Δε μένουμε όμως μόνο εδώ. Ένα εξαιρετικό χαρακτηριστικό της ταινίας αυτής είναι ότι καταφέρνει μέσα από “ακραία” μέσα (χαρακτήρες, καταστάσεις, χρώματα, ενδυματολογικές προτίμησες κλπ) να παρουσιάζει με κωμικό – στην επιφάνεια – τρόπο, μια εξαιρετικά δραματική και έντονα συγκινησιακή ιστορία. Από τη μία λοιπόν έχουμε τα ποντικάκια της Δαλματίας, τον Ινδό (?) υπηρέτη και τις ασορτί φόρμες Adidas, από την άλλη όμως βρίσκουμε μοναξιά, κατάθλιψη, αποτυχία, αυτοκτονία, ναρκωτικά κλπ κλπ. Μη βιαστείτε λοιπόν να κρεμάσετε το ταμπελάκι “κωμωδία” κάτω από τους Tenenbaums.

Για να μην είμαστε όμως άδικοι, πρέπει να πούμε ότι πέρα από τη δραματική επίγευση που επιβάλλεται στον κινηματογραφικό μας ουρανίσκο, η ταινία διαθέτει ιδιοφυή κωμικά στοιχεία. Αυτά τα βρίσκεις παντού μέσα στο φιλμ, με πιο απολαυστικές, κατά την ταπεινή μου άποψη, τις λεπτομέρειες που πιθανότατα εκτιμάς μετά τη δεύτερη-τρίτη “ανάγνωση”.

Τέλος, η “πολύχρωμη παιδικότητα” στο ύφος του έργου του Wes Anderson, και το γεγονός ότι η συγκεκριμένη ταινία περιέχει ένα σύνολο φανταστικών χαρακτήρων, που επί της ουσίας κανένας δεν είναι πρωταγωνιστικός, και που όλοι σε κερδίζουν αυτόματα, την κάνουν απολαυστική από κάθε άποψη!

Μουσική

Ναι!!! Αν και παραδέχομαι ότι αυτό συμβαίνει για προσωπικούς λόγους, πιστεύω ότι η μουσική της ταινίας αξίζει ξεχωριστή παράγραφο. Είναι μεγάλη μαγκιά που λέτε να επενδύεις μουσικά μία ταινία με ένα εξαιρετικό soundtrack το οποίο όμως δεν κλέβει την παράσταση από την ίδια την ταινία. Στην προκειμένη περίπτωση το αποτέλεσμα είναι άψογο (ίσως καλύτερο από του ποδολάγνου μικρού θεού που τον έχετε κάνει τοτέμ και τον προσκυνάτε διαρκώς...ελάτε τώρα…χαχαχαχα). Από Beatles και Vivaldi, μέχρι Velvet Underground και Ramones. Άλλος ένας όμως λόγος για τον οποίο λάτρεψα αυτήν την ταινία, είναι γιατί μέσω αυτής ανακάλυψα (αν και καθυστερημένα ως τέκνο της Αθηναϊκής “επαρχίας”) έναν από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του προσωπικού μου μουσικού Σύμπαντος. To “needle in the hay” από τον Elliot Smith, με τον Richie να μονολογεί “I’m going to kill myself tomorrow”, μου “έσκισε” την καρδιά από την πρώτη στιγμή (περισσότερα για τον Elliot Smith στο μουσικό section του blog).

Επίλογος

Λοιπόν…το ταινιάκι είναι εξαιρετικό και όσο δεν το έχετε δει να σπεύσετε να το δείτε το συντομότερο γιατί θα σας εξετάσω. Όλοι τώρα εσείς οι συγκαμένοι και δυσκοίλιοι (thanx Τζουμ) κουκουέδες και ψευτοκουλτουριάριδες που βρήκατε την ταινία και καλά pretentious και ότι άλλο σκατόψυχο μπορείτε να εφεύρετε για να μιζεριάσετε, μπορείτε να κάνετε ένα print αυτό το post, να τυλίξετε το Α4, και να το χώσετε εκεί που ξέρετε.

Καλή προβολή!

Clerks I & II (1994-2006)

Clerks

Ίσως από τις πρώτες μου επαφές με αυτό που αποκαλείται ανεξάρτητος Αμερικάνικος κινηματογράφος. Ανοίγω το τηλέραμα ή κάτι τέτοιο απ’ότι θυμάμαι, και βλέπω την εν λόγω ταινία να προβάλλεται σε κάποιο κανάλι κάποια άγρια ώρα. Βιντεοκασσέτα rec και άσε το να γράφει. Θρίαμβος!!!! Ασπρόμαυρο ταινιάκι, λιτότατη παραγωγή, σκηνοθεσία Kevin Smith που στη συνέχεια μαθαίνεις ότι είναι ο Silent Bob, και ένα ντελίριο από σαρωτικό χιούμορ τίγκα σε κάθε είδους χυδαία ατάκα.

Το story απλό. Η ημέρα δύο εικοσάρηδων υπαλλήλων ενός μικροκαταστήματος-βίντεο κλαμπ. Ανησυχίες, φιλοσοφίες, γκομενικά, πίπες, πόλεμος των άστρων, χόκεϊ κωλόχαρτο τα πάντα. Ασύλληπτοι διάλογοι, φοβερές φιγούρες, παρανοϊκά σκηνικά.

Clerks II

Δώδεκα χρόνια μετά βλέπεις ότι βγαίνει sequel και ξενερώνεις. Άντε… να το δω…. Η παράγωγη καλή, η ταινία έγχρωμη, ο Dante, ο Randal ο Jay και ο Silent Bob εμφανώς γερασμένοι, το convenient store έχει καεί και τη θέση του παίρνει ένα fast food. Δε λέω…ήμουν ελαφρώς αρνητικά προδιαθετημένος. Όσο να’ναι η εξυπνάδα και η πρωτοτυπία του πρώτου, ακόμα και αν επαναληφθεί δεν είναι της ίδια ποιότητας. Τελικά το σκηνικό είναι πάνω κάτω το ίδιο αλλά εξίσου απολαυστικό!

Thanx ρε Kevin, κάνεις και γαμώ τις ταινίες. Συνέχισε έτσι και άσε τον κόσμο να’σε ξέρει μόνο από το Dogma.

Half Nelson (2006)

Msn, Τετάρτη, 21:15 (περίπου)
Oh la la: Τελικά τι θα κάνεις Κου?
Qu: Λέω να πάω σινεμά μωρέ…
Oh la la: Δε ψήνεσαι να δούμε το “X”?
Qu: Μπα... πολύ φοβάμαι ότι θα το βγάλει αύριο το ταινιάκι το Ideal και θα το χάσω.

Όπως ήδη καταλάβατε, χθες πήγα για άλλη μια φορά μόνος μου στον κινηματογράφο, αλλά όπως λέει και ο σοφός λαός: “μερικά πράγματα καλύτερα να τα κάνεις με τον εαυτό σου”. Την είχα σταμπάρει την εν λόγω ταινία από τα “προσεχώς” πριν από μία άλλη παράσταση που είχα δει στη συγκεκριμένη αίθουσα. Το trailer μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον και ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι το Half Nelson, είναι κατά πάσα πιθανότητα μία αρκετά αξιόλογη, για το γούστο μου, ταινία. Χάρηκα πολύ όταν διαψεύσθηκα ευχάριστα… το Half Nelson ήταν κάτι πολύ παραπάνω από μια αρκετά αξιόλογη ταινία.

Δύο λόγια για τα βασικά

Ο κεντρικός ήρωας τις ταινίας είναι ένας καθηγητής Ιστορίας, εκεί γύρω στα 30, ο οποίος διδάσκει με τον ιδιαίτερο τρόπο του, σε ένα σχολείο για “κατώτερα” παιδία και παράλληλα προπονεί την ομάδα μπάσκετ των κοριτσιών. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει με τα ναρκωτικά γίνεται γνωστό σε μία του μαθήτρια και η ταινία σκιαγραφεί υπέροχα τους δύο πρωταγωνιστές και τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσά τους.

Προσωπική ματιά

Παρόλο που η ταινία των Ryan Fleck και Anna Bodan θίγει άμεσα και έμμεσα πολλά επίκαιρα θέματα (φυλετικός και κοινωνικός ρατσισμός, ναρκωτικά, φτώχια, μοναξιά, κλπ), σε καμία περίπτωση δεν το κάνει με τον τόσο κραυγαλέο τρόπο που μας έχει συνηθίσει το Hollywood (και όχι μόνο). Η “σύγχρονη” σκηνοθεσία ακολουθεί λιτούς και καλαίσθητους δρόμους, με την ιδιαιτερότητα που προσδίδουν τα επιτηδευμένα “ερασιτεχνικά” πλάνα που χρησιμοποιούνται αρκετά, χωρίς να λείπουν τα “κλασσικά” στοιχεία της τραγικής ειρωνείας και της τελικής κάθαρσης. Οι μουσικές στιγμές μπορεί να είναι μετρημένες δεν παύουν όμως να είναι εξαιρετικές και να συμβάλουν άμεσα στη συναισθηματική ερμηνεία πολλών σκηνών. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο, που αποτελείται από τον σχετικά άσημο Ryan Gosling και την πιτσιρίκα Shareeka Epps, καθώς και όλο το cast αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις και πολλές υποσχέσεις για το μέλλον.

Επειδή από τα παραπάνω μπορεί να συμπεράνατε βιαστικά ότι το Half Nelson δεν είναι τίποτα άλλο από μία ακόμα βαρετή “ψευτοκουλτουριάρικη” ταινία, σας διαβεβαιώ ότι δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο. Σίγουρα είναι ότι πιο ενδιαφέρον έχω δει τους τελευταίους μήνες και σίγουρα θα έβαζε σοβαρή υποψηφιότητα για μία θέση στο top-10 των all time αγαπημένων μου ταινιών, αν είχα ένα. Αν το πετύχετε λοιπόν είτε σε κάποια αίθουσα είτε σε dvd, σας παροτρύνω να το δείτε χωρίς δεύτερη σκέψη.

That’s all folks….

Diarios De Motocicleta (The Motorcycle Diaries) (2004)

Τι κοινό έχουν ο Che και ο Maradona? Και οι δύο ήταν Αργεντινοί θα μου πείτε. Είστε σωστοί, αλλά πέρα από αυτό, οι δύο αυτοί κύριοι ίσως υπήρξαν τα δύο μεγαλύτερα ινδάλματα της ανθρωπότητας για τον αιώνα που μας πέρασε, ανεξαρτήτως πολιτικών και ποδοσφαιρικών προτιμήσεων. Η ταινία "Ημερολόγια μοτοσικλέτας" είναι αφιερωμένη στη ζωή του πρώτου. Πιο συγκεκριμένα, αυτό το film μας παρουσιάζει ένα κομμάτι της ζωής του Ernesto Rafael Guevara de la Serna πριν την επαναστατική του δράση. Ο Fuser, νεαρός γιατρός ακόμα, ξεκινάει μαζί με τον βιολόγο φίλο του Alberto Granado, ένα φιλόδοξο ταξίδι πάνω σε μία μοτοσικλέτα, με στόχο να γυρίσουν ένα μεγάλο κομμάτι της Νοτίου Αμερικής. Πέρα από τις επιστημονικές του φιλοδοξίες που τον ώθησαν σ'αυτήν την περιπέτεια, ο Ernesto, με τον έντονο ανθρωπισμό που τον χαρακτηρίζει από τα πολύ νεαρά του χρόνια, έρχεται αντιμέτωπος και με μία νέα κοινωνικοπολιτική πρόκληση. Φίλοι ΔΑΠίτες μην ανησυχείτε, δεν έχει πολλές κομμουνιστικές πίπες μέσα η ταινία. Θα την παρακολουθήσετε ευχάριστα (παρά τα συνθήματα που αναφωνείτε στα αμφιθέατρα...). Σκηνοθεσία από τον Walter Salles, πανέμορφη φωτογραφία και ο αγαπημένος των δεσποινίδων Gael Garcia Bernal στον πρωταγωνιστικό ρόλο.